Құлагер, қоштасқаным ел алдында,
Жемтігің қалды сенің Жыландыға.
Айрылып жанындағы жалғыз сенен,
Қайтты нең, тұрмаған соң жылады да.
Құлагер, жануарым, пырағым-ай,
Қалдың-ау Ерейменде, шырағым-ай!
Сенікі, менікі емес, қарға, кұзғын!
Оқи бер Құлагерге құраныңды-ай…
Көзіңнен айналайын тостағандай,
Қияр ем сені нағып тастағанға-ай;
Басыңды итке неге иіскетейін,
Ерте-кеш құшақтамай жас баламдай!
Құлагер, қош-қош атым, жолдасым-ай!
Мен білдім түнесем де тұрмасыңды-ай.
Тигізбей топыраққа, жоғары іліп
Сақтармын өле-өлгенше қу басыңды-ай!»
Соны айтып Құлагердің басын кесті,
Көрген жан: «Қайтсін шіркін, асыл!»- десті.
Достары: «Қайран ер-ай, обал-айлап»,
Қастары: «Сол сыйымен барсын!»
Бұрқырат кер бұланды кең далаңа,
Бастырмай шөпке-шарға тоқтап құры.
Далаңның той болғанда қиял құсы,
Жүйріктей бабындағы жүгір, міні;
Орай шап алдын, артын жиын жұрттың,
Жыр қыла бүгінгіні
Мақтауға, мақтануға тұратын жер
Айтамын Көкшетауды даңқы кеткен:
Оқжетпес оқшырайып өрлеп кеткен,
Қия құз, жақпар сарай, бура тастар
Тәртіппен көлді айнала сәндеп шөккен.
Ақан да алып шықты Құлагерін,
Салпитып саптыаяқтай төменгі ернін.
Жай тастап төрт аяғын келді тұлпар,
Оңаша жұрттан аулақ тұрды Серің.
Талтайтып жимай тастап тілерсегің,
Салпитып тұрды Құла үлпіршегін.
Күреңбай Ақанға кеп сөз айтады:
Аласын астың алдын, Ақан серім!
Құлаң бір дүлдүл екен, жануар-ай!
Жүйрікке қолы жеткен жарығандай,
Саған да ішім ырза, жолың болсын,
Жылқыны жігітімсің танығандай…
Күткен бір атым еді күнінен тай,
Жолдасым осы ат менің неше жылдай…
Ендеше бас бәйгені алып тұрсың!
Ауырып, ұйқы көрмей ыңқылдады
Күреңбай Ақанға кеп сөз айтады:
Аласын астың алдын, Ақан серім!
Ақан да алып шықты Құлагерін,
Салпитып саптыаяқтай төменгі ернін.
Аттардың алды-артына кетті толып.
«Үш тоты», «Ақ саусақ», «Ақмарқалары».
Салғанда «Сырымбеттей» сүйікті әнін,
