Дарэктар

Якуб Колас

На ніцях белай павуціны

Прывозяць восень павучкі.

Яе красёнцы, чаўначкі

У моры лесу мільгатнулі

І лісце ў багру апранулі;

І з кожнай лісцевай галоўкі

Глядзіць твар восені-свякроўкі.

Павее ветрык — шурхнуць травы:

Няма ў ім ласкі, ні забавы.

Не — то не шолах каласочкаў,

Не смех блакітных васілёчкаў

У межах росных збажыны;

Не — то не музыка вясны,

А ціхі жаль і нараканне,

З жыццём і з сонцам развітанне.

Шыбуюць гусі ў край далёкі

І жураўлі ў той самы край.

— Цябе ж нябось вучыў Лапата, —

Ўступіўся Костусь зноў за брата, —

Ты ў школе быў, Алесь, паўгода,

Пісаў на дошцы «кучка», «мода»,

Дурны ў задачах, як дубіна! —

Спыняе бацька грозна сына. —

Але вучыцца мне без дуру,

А не — як з гада спушчу скуру!

Ўсё разумець павінны самі! —

І бацька ўсіх абвёў вачамі,

Кіўнуў выразна на аборку.

На тым і кончылі гаворку.

Яшчэ дарэктар не з'явіўся,

А Ўладзя хлопцам пабажыўся,

Што ён за вуха ўзяць не дасца,

Няхай лепш возьме яго трасца!