Babamın qəbri üstə biz çoxdan getməmişdik. Hərdən gedib qəbrinə baxıb-eləyən yalnız Oskar dayım idi. Mən oraya dörd il qabaq, şaxtalı bir gündə getmişdim. Milad Bayramı ərəfəsində. Şam yandırdıq, başqaları kimi əklil qoyduq. Onda mən soruşmuşdum ki, babam indi cənnətdədirmi. Oskar dayım şaxtalı nəfəsi ilə belə demişdi:
– Yox, o, cəhənnəmdədir.
Dağıdanlarla tikənlər heç vaxt eyni adamlar olmur
şəkilləri elə baxmaq üçün çəkmişik. Biz istədiyimiz şəkli seçir, götürüb baxırıq, sakitcə, xatirələrə dalırıq, yaddaşımızla danışırıq. Biz, axı bu şəkillərdə əks olunmuş həmin adamlarıq və onlar kimi də adi və normal adamlarıq.
O bir tale idi, həm gözəllik, həm də bir fəlakət idi.
Anam yenidən əllərilə üzünü örtdü, elə bədbəxt idi ki! Zavallı sanki bütün əzabını bu yolla ifadə edirdi. Aman, Allah, böyüklər necə dərd çəkirmiş! Amma qətiyyətin yoxdursa nə mənası var?
Onda mən soruşmuşdum ki, babam indi cənnətdədirmi. Oskar dayım şaxtalı nəfəsi ilə belə demişdi:
– Yox, o, cəhənnəmdədir.
elevizor gəlirdi. Bir ailənin dramı qlobal hadisələr, 60-cı illərin mənzərəsi fonunda göstərilir – Con Kennedinin qətli, Qəraib
Mən də “hə” deyib razılaşdım. Uşaq vaxtı mən çox vaxt “hə” deyirdim, yalnız sonralar, elə ki, ”yox” deməyi öyrəndim, bunun deyəsən bəzi şeylərdə köməyi oldu.
Bax, sikkənin tarixinin ən yüksək nöqtəsi həmin andır – ac bir müştərinin əlindən sürüşüb tox bir sosis satanın piştaxtası üzərinə düşdüyü həmin an.
Dağıdanlarla tikənlər heç vaxt eyni adamlar olmur.
