дае... Гляджу: дзядулька мой бедненькі ляжыць ціханька на баку...
З таго часу прайшло некалькі год. Ляжыць дзядуля на сваім месцы (сукі толькі паабразалі), а з-пад яго вылезлі тры, хоць яшчэ цененькія, але гладкія, роўныя дубочкі...
вадзіцы чыстай, здаровай,— можа б я вам памятку пакінуў: новае пакаленне. Прысягнуў ты, дзіцятка,— дык дабудзь жа ты мне цяпер гэткай вадзіцы, пашукай, прынясі, карэньчыкі мае бедныя падлі...
астаўся, як відзіш, адзін я.
зацягнуўся я неяк на гару да свайго дзядулі — аддыхнуць у яго цяні.
цёмнага напрацаваўшыся, што аж пот з мяне цурком каціў, губы пасмяглі, босыя ногі да крыві патрэскаліся,
з-пад яго вылезлі тры, хоць яшчэ цененькія, але гладкія, роўныя дубочкі...
перуны сталі біць, пакуль не дабраліся да майго дзядулі, пад каторым я так моцна спаў... Працёр вочы, сон свой страшны ўспомніў, закалаціўся ўвесь, зуб на зуб не пападае... Гляджу: дзядулька мой бедненькі ляжыць ціханька на баку...
Усхапіўся я, вочы праціраю, не магу да сябе прыйсці... Не чуў я, як бура найшла, як
, але кроў! Людская кроў!..»
— Праўда,— кажа старушка, стоячы нада мной,— праўда, сыночку, людская гэта кроў, і вось мушу ўсё гэта возера конаўкай вынесці і ўсю зямліцу паліць!..
— Хто ж ты? — пытаю.
— Цярпенне,— ціханька адказала бабулька.
Божа! — крыкнуў я са страху,— помню, помню гэтае віно: у губах яго было поўна, вочы ім заліты... помню яго! Але ж гэта не віно, але кроў! Людская кроў!..»
