кожны чалавек мае сваю асобную мерку да няшчасця і свой асобны погляд на самое няшчасце.
папсулася свята беднай сямейкі. Спахмурнелі твары.
Кожны думаў: «О-го! Каб лепей я з'еў гэтыя пяць лыжак заціркі...»
А як з'ела пятую, то ўжо міска была пустая...
- Разбойніца! - крыкнуў Антось
З'ела Сцёпчыха адну лыжку і ўзялася за другую.
«О, каб цябе!» - хацеў сказаць Антось і ледзь стрымаўся. Дзеткі таксама пачулі небяспеку і, скоса пазіраючы на Сцёпчыху, спрытна запрацавалі лыжкамі...
«Нам і самім мала», - падумаў ён
Не з'елі яшчэ і трэцяй часткі, як у хату ўвайшла суседка Сцёпчыха.
І шчаслівая сямейка хваталася за лыжкі.
Гатова! - крыкнуў весела Антось і давай карабкацца з пяколка
Учора ёй, Агаце, пашанцавала. Яна выенчыла ў суседа фунт мукі на зацірку.
Горкае цяпер жыццё ў хворага Антося. Ён сам рабіць не можа. Адна толькі жонка працуе на яго і дзяцей.
