бала атасынан «Адам ұзақ өмір сүре ме?» деп сұрайды. Атасы «Өте қысқа. Бір намаздан бір намазға дейін ғана өмір сүреді. Оның мағынасы былай: адам туғанда құлағына азан айтады, өлгенде тәкбір түсіреді. Бар ғұмыры – осы» депті.
Мен адам ұрпағына Құран түсіремін. Марқұм ұрпағы әруақты еске алып, Құран оқытып, артынан дұға етсе, күнәлары жойылып отырады. Саған да артық жүк түспейді. Мұсылмандар әруақты ұмытып, Құран оқуды тоқтатқанша осылай жалғаса береді, – деді
Тәңірі тағала адамды жаратпақ болды. Табиғаттағы бүкіл жаратылыс «оны менен жаратса екен» деп таласыпты. Алла олардың бәрінің бір-бір мінін айтып, тосылдырады. Сосын назары жерге түсіп:
– Адам тәнін сенен жаратамын, сен кішіпейілсің. Менің ең жақсы көретін мінез құлқым – осы. Бүкіл тіршілік иесі саған тәуелді болады. Мінезің ауыр, сабырлы. Қойның толған береке. Алтын-күміс, ас-ауқат – түгел дерлік сенен өніп шығады. Күллі мақұлық нәжісін саған төксе де, сен одан хош иісті гүл шығарасың. Лас су жерге сіңіп, тәтті бұлаққа айналады. Жасаған жақсылығыңды міндетсіну сенде жоқ. Адам сенен жаралып, өлген соң саған оралады. Адам ұрпағы тірісінде неғұрлым саған ұқсаса, соғұрлым менің алдымда қадірлі болады
рух сипатын жалған намысқа шырмалған нәпсі матауынан азат ететін азаматты ғана НАҒЫЗ ЕР деп танимыз.
Нағыз ЕР Алланың дидарына ғашық
Бір момын қырық күн Алламен оңаша отырса, жүректен хикмет бұлағының көзі ашылады. Жүректен аққан хикмет шырыны тілінен гүл боп төгіледі».
Опасыз пәни бұл жалған
Жұтады жуан-жұқаны.
Малыңа сенбе құлданған,
Қурайдың ол бір бұтағы.
Қай жаққа кетті аттанып,
Пікір қыл соны көп халық,
Жетеді қуып ақ табыт,
Кигізіп жеңсіз лыпаны.
Аңдыма дүние қапысын,
Тірлік қыл Тәңірі хақы үшін!
Жей көрме жанның ақысын,
Қылкөпір ертең тұтады
Домбыраны күнә десеңіз,
Жиын менен тойдікі.
Ішегін күнә десеңіз,
Жұмақтан келген қойдікі.
Пернесін күнә десеңіз,
Есебі ол пәннің он екі.
Құлағын күнә десеңіз,
Хазіреті Біләлдің,
Құлағы екен деседі.
Тиегін күнә десеңіз,
Шиеленген сырды шешеді.
Атамыз Адам пайғамбар,
Жеті сазбен жерге кеп,
Күй шертіпті деген бар.
Ол күндегі о да саз,
Бұл күндегі бұ да саз.
Сазды күнә деп жүрген,
Молдеке, сенің ақылың аз.
Молдеке, білмей адаспа,
Домбыраның бізге күнәсі аз, – дейді.
Яссауи ілімі келген соң түркілер табиғаттың үнін емес, өзінің жан жүрегінің дыбысын естігісі келді. Себебі көкіректе Тәңірлік әлемді аңсаған сағыныш сазының ойнап тұратыны күмәнсіз еді. Академиялық ғылымда сезімнің осы ерекше түріне «Жұмақ сағынышы» деген термин берген. Зікір алқасынан шабыттанып шыққан талантты дәруіштің кеудесін күй кернеп тұратын. Ерте ме, кеш пе, бұл күйдің төгіліп тысқа шығары анық еді. Осыған орай «күй – Тәңірдің күмбірі» деген тіркес пайда болды
Ертеде топан су тартылып, Нұх пайғамбар кеме шалдыратын жер іздеді. Сол кезде әлемдегі асқар таулар:
– Нұх маған тоқтайды. Адамзат ұрпағы менен қайта таралады, – деп таласыпты. Тұран даласындағы Қазығұрт тауы ғана сынықтық көрсетіп:
– Бұл дәрежеге лайық емеспін. Ұлық Алла орынбасарын биік тауға тоқтатар, – деді. Алла Қазығұрттың кішіпейілдігіне риза болып:
– Нұх, кемені Қазығұртқа қондыр. Тіршілік сол жерден басталсын, – деп әмір берді.
