«Ці чула ты дзіва такое! Чакай - заўтра ж госць з Калдычэва прыедзе! Хай змірыцца ўжо: яму з гляка З султанам віна не папіць у бяседзе - Больш годны усё ж Верашчака».
На кольцы тым выб'ем, - Анцута так мовіць, - Мы зараз жа надпіс тактоўны: «Той, хто шчупака таго дзе-небудзь зловіць, Дасць баль мне, Анцуту, шыкоўны!»
Зрабіць так з ім сябра жадае: Уздзець у хрыбет яму кольца стальное І ў хвалі пусціць - да сустрэчы! У памяць дачкі нараджэння такое Ўчыніць было б вельмі дарэчы.
