Але ж я тваё сэрца бачу абы-якім,
А вочкі, што даўней цвілі прынады знакам, Халодныя цяпер у момант расставания!
Ці ж, як адсюль паеду ў край чужы, далёкі
I буду, любая, там сумны, адзінокі, Магу ўсё ж пэўным быць твайго кахання? Паэтніцкая
Ты ж бачыў мае сэрца, знаеш, што ў ім скрыта, I ведаеш, што ў шчырасці яно спавіта, Чаму ж напышлівасць кабеты,
Калі ў ёй бачна схільнасць быць паэтам, Ты лічыш ганьбай. Сядзь за столік тутка, Цярплівым будзь, капрызаў пазбывайся хутка.