Сябры
Тэатр уяўляе пакой — з правага боку гледачоў стол, застаўлены бутэлькамі, некалькі крэслаў у беспарадку. Пасярод задняй заслоны ўваходныя дзверы. Эдмунд з келіхам у атачэнні Віктара, Карла і Зыгмунта, якія так-сама трымаюць келіхі, пяе, а ўсе прысутныя хорам паўтараюць апошнюю
страфу.
Спеў
Эдмунд
Гэй, браты! асушым чашы,
Я дам прыклад,— за здароўе!
Бо жыццё ж каротка наша,
Дык гуляй да безгалоўяі
Вось напітак
Нам на ўжытак!
Ён сум з намі раздзяляе
I душу развесяляе.
Як бяда ка мне надыдзе
I тугі нагоніць хмару
Або ўласнасць вырве злыдзень,
Не гарую, ўзяўшы чару.
Вось напітак
Нам на ўжытак!
Ён сум з намі раздзяляе
I душу развесяляе.
(Паціскаючы за рукі Віктара і Зыгмунта, гаворыць.)
О, браты! як з вамі мне сягоння міла,
Кожная хвіліна сэрца акрыліла!
(Выступаючы наперад сцэны, працягвае з пачуццём.)
Калі мне продкаў цноты дараваны,
Чаму ж не даў ты, Божа ўмілаваны,
Каб так гасцей прыняць, як я тут рад ім,
Цудоўным балем, шчодрым і багатым.
Але вядома, што нікчэмныя металы
Ў пісьменніка кішэнях — госць нясталы.
I як убогай хаткі
Для вас адкрыты дзверцы,
Адкрыта мае сэрца
I сэрцы ўсёй грамадкі.
Куды ж ты так спяшаешся заўзята?
Шчаслівы чалавек!
I ўсё ж я здагадаўся,
Каго ты пакахаў,
кім так заняўся.
Эдмунд (сумна ўсміхаючыся)
Ну мне цікава ведаць, да якой жа мэты
Кіруеш здбгадкі?
Карл (пахапліва)
Мой сябра, кінь сакрэты,
Як толькі ты прыбыў з дарогі,
Магніт цябе павёў у гэтыя парогі,
Дык тут, відаць, прадмет.
Эдмунд
Ты моцна памыліўся,
Дарма няволіш розум, ты, брат, разгубіўся.
Я меў інтэрас тут, і скончым гэтым разам.
Але ж я тваё сэрца бачу абы-якім,
А вочкі, што даўней цвілі прынады знакам, Халодныя цяпер у момант расставания!
Ці ж, як адсюль паеду ў край чужы, далёкі
I буду, любая, там сумны, адзінокі, Магу ўсё ж пэўным быць твайго кахання? Паэтніцкая
Ты ж бачыў мае сэрца, знаеш, што ў ім скрыта, I ведаеш, што ў шчырасці яно спавіта, Чаму ж напышлівасць кабеты,
Калі ў ёй бачна схільнасць быць паэтам, Ты лічыш ганьбай. Сядзь за столік тутка, Цярплівым будзь, капрызаў пазбывайся хутка.
