Вечарнiцы

Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч

Ты стаўроўска дзева!

Ты ля мяне жонка, Крывічан царэва!

3 табою шчаслівы, век бы не тужыў!»

Адкуль тут прыгнала звязда нешчасліва

Гэтаку брыдоту?» — злосна такі рэчы

Пан кажа дый Мархву хватае за плечы;

Швырне яе далоў з замковай гары;

Кулём паляцела, вось шыю зламала,

У вялікіх муках, бедная, сканала,

У сыру зямельку сышла без пары.

3 таго ж часу гара Паненскай завецца,

Дух Мархвы там часта па начах бадзецца.

Така воля неба,— слухай яе, княжа!

Вот для цябе жонка! — знайдзеш яе ўраз,

Толькі людзям сваім разашлі указ,

Штоб та на замковы явілась дзядзінец,

Каторай пёс Стаўры дараваў гасцінец».