Ты стаўроўска дзева!
Ты ля мяне жонка, Крывічан царэва!
3 табою шчаслівы, век бы не тужыў!»
Адкуль тут прыгнала звязда нешчасліва
Гэтаку брыдоту?» — злосна такі рэчы
Пан кажа дый Мархву хватае за плечы;
Швырне яе далоў з замковай гары;
Кулём паляцела, вось шыю зламала,
У вялікіх муках, бедная, сканала,
У сыру зямельку сышла без пары.
3 таго ж часу гара Паненскай завецца,
Дух Мархвы там часта па начах бадзецца.
Така воля неба,— слухай яе, княжа!
Вот для цябе жонка! — знайдзеш яе ўраз,
Толькі людзям сваім разашлі указ,
Штоб та на замковы явілась дзядзінец,
Каторай пёс Стаўры дараваў гасцінец».
