Я на том вяселлі быў,
Шва, мёд, гарэлку піў,
У роце здаволь было,
Хоць Гапон чыноў дажыўся,
Да ведаў, з каго радзіўся,
Спазнай, панюхна, Гапона,
Што ласкаю акамона
Пару ён пайшоў служыць;
Ён на вайне заслужыўся
I ахвіцэрства дажыўся,
Цяпер жа мае прасіць,
Штоб ты, пані! — кабы маці,
Маўляў, сваяму дзіцяці
Долю шчасну даравала
I, калі згодна ядына
Наймілейша Кацярына,
Зручыць нас не адмаўляла».
