Я на том вяселлі быў,
Шва, мёд, гарэлку піў,
У роце здаволь было,
Хоць Гапон чыноў дажыўся,
Да ведаў, з каго радзіўся,
Спазнай, панюхна, Гапона,
Што ласкаю акамона
Пару ён пайшоў служыць;
Ён на вайне заслужыўся
I ахвіцэрства дажыўся,
Цяпер жа мае прасіць,
Штоб ты, пані! — кабы маці,
Маўляў, сваяму дзіцяці
Долю шчасну даравала
I, калі згодна ядына
Наймілейша Кацярына,
Зручыць нас не адмаўляла».
Сударга на акамона
Напала; пазнаў Гапона —
Дый са страху абамлеў.
Я бяру на свой атвет;
Яка тут, к чорту, хвароба?
Здаць! — а пасля будзе проба,
Відна, з сабой яны зналісь,
Пярвей, відна, паўстрачалісь:
Дохтар, баш, ганьбу найшоў.
Кажа, ў службу не гадзіцца,
Яму трэба палячыцца,
Да і меры не дайшоў.
Хто пад кім яму капае,
Часта сам туды ўпадае.
3 камедыі-оперы «Ідылія»
3 той жа пары Кацярына
Як пакаёва дзяўчына
Пры пані стала служыць;
Пані яе палюбіла,
Чытаць, пісаць навучыла,
Як пачула той расказ,
I успляснула рукамі,
I залілася слязамі
Так раз яна у садочку,
Дый у цёмным у куточку,
Горкі слёзкі вылівала,
Сваю долю праклінала.
Бог пажалеў сіраціну,
Трэба ж у тую гадзіну
Пані па саду гуляць
I бедненькую спаткаць.
