На ніцях белай павуціны

Прывозяць восень павучкі.

Яе красёнцы, чаўначкі

У моры лесу мільгатнулі

І лісце ў багру апранулі;

І з кожнай лісцевай галоўкі

Глядзіць твар восені-свякроўкі.

Павее ветрык — шурхнуць травы:

Няма ў ім ласкі, ні забавы.

Не — то не шолах каласочкаў,

Не смех блакітных васілёчкаў

У межах росных збажыны;

Не — то не музыка вясны,

А ціхі жаль і нараканне,

З жыццём і з сонцам развітанне.

Шыбуюць гусі ў край далёкі

І жураўлі ў той самы край.

— Бывай жа, лецейка, бывай!

Бывайце, родныя валокі!