Руттың мына түрін көріп: «Одан да маған ашу шақырып, айқайлап алғаны жеңілірек болар еді» деп ойладым. Бірақ ол әбден жүнжіп, есеңгіреп кеткен сияқты көрінді. Әлде ұялды ма екен? Әйтеуір ашуланып, менің сазайымды беретін жағдайда емес еді. Сол бір ыңғайсыз жағдайдан кейін кездескенімізде, одан өзіме деген жеккөрініш сезімін көрем бе деп ойлағам, бірақ олай болмады, өзін салқын ұстаса да, тым сыпайы. «Демек, мені басқаларға айтып қоя ма деп қауіптенеді» деген ой келді (әлбетте, пенал содан кейін көзімізге шалынған жоқ). Оған: «Менен қауіптенбей-ақ қой, ешкімге айтпаймын», — дегім келді. Алайда бұл тақырыпты қалай бастаудың қисынын таба алмай жүрдім.

Дегенмен өзімнің қателігімді жуып-шаю үшін жүрген жерімде кез келген мүмкіндікті пайдаланып, Руттың Джеральдина бикештің жүрегінде өзіндік орны бар екенін ұқтыруға тырыстым. Мәселен, бірде біздің топ үзіліс кезінде жаттығу үшін раундерз2 ойнамақ болды: бізді өзімізден бір сынып жоғары оқитындар күш сынасуға шақырған. Жаңбыр төпелеп құйып тұрған. Сондықтан ойынға шығаруы да екіталай. Сол кезде кезекші қамқоршылар арасында Джеральдина бикештің де барын байқадым.

— Егер Рут өтініп сұраса, Джеральдина бикештің бізді шығаруы да мүмкін ғой, — дегем.

Менің бұл сөзімді ешкім қолдаған жоқ; тіпті құлақтарына да ілмеді. Өйткені бәрі дабырлап сөйлесіп жатқан. Бірақ мен бұл сөзді Руттың тура қасында тұрып айтқам. Сөзімнің оған майдай жаққанын да түсіндім.

Келесі бір жолы бірнеше адам Джеральдина бикешпен бірге сыныпқа кіріп келе жаттық. Қамқоршымыздың артында келе жатқан мен сол сәтте жүрісімді баяулатып, артымнан ілесіп отырған Руттың Джеральдина бикешпен қатар жүруіне қолайлы жағдай жасадым. Бәрі де сабырмен, еш жасандылықсыз еді. Осының барлығы Джеральдина бикештің көңіліне қонатындай табиғи көрінгені де рас. Әлбетте, бұл ең жақын екі достың арасына кездейсоқ түсіп қалған адамның әрекеті болатын. Есімде қалғаны, маған таңдана қарап, сәл кідірген Рут, і