— Кетпесем, сендер сияқты болуым керек. Ал менің сендер сияқты болғым келмейді. Менің сен таңдап берген оқуды да оқығым келмейді. Сендер сияқты алдамшы, бірін-бірі алдаған қоғам құрып… Сендер тирансыңдар, адамзаттың қас жауысыңдар. Коррупция да, әділетсіздік те сендердің жұмыстарың.
— Сен… осының бәрі өзіңнің ойың ба? — деді әкесі басқа ештеңе аузына түспей.
— Өзімдікі! Адамды адам ретінде бағаламайтын, бәрін ақшаға сататын сендердің қоғамдарың маған ұнамайды! Неге бәрін осындай қылып жібердіңдер, а? Дүниенің тас-талқанын шығарып? — Ұлы кәдімгідей түңіле сөйледі. — Пап, сен де кінәлісің бұған, сол үшін кешірім сұрауың керек, бірақ сен сұрамайсың, білем!
— Тоқтат! Кімнен кешірім сұраймын? Сен өзі жынданған шығарсың! — деп айқай салып үстелді қойып қалған кезде барып бала да тыншығандай болды.
— Ақшаны жамандайсың ба? Ақшаны оған қолы жетпегендер жамандайды. — Әкесі мырс етті. — Ал сен не үшін жамандайсың? Сол ақшаның арқасында емес пе бәрі? Мына пәтерің, компьютер, соңғы модель телефон, ағылшын курсы, жаз сайын баратын курортың, оқуыңның ақшасы… Есіңде болсын, ол менің еңбегім, адал еңбегім!
Ұлы үндемеді.
— Балам, — деп дауысын жұмсарта сөйледі әкесі. — Балам, тыңдашы, сенің жасыңда жас жігіт білім алады, өмірден мақсат іздейді, Ал сен, меніңше… мына кітаптарды жай ермек үшін оқып жүрсің, солай ма? Мен солай ойлаймын.