«...Адам деген қызық жаратылған нәрсе-ау! Туады, өседі, өледі. Осы үш ұғымның арасында күйгелек ғұмыр кешеді. Бір нәрсеге ұмтыласың, талпынасың, өзіңнің шамаң жетпейтінін білген соң тағдырдан тілейсің, күтесің. Жоқ. Сол – жоқ, қанша күтсең сонша күт, онымен тағдырдың да, адамның да шаруасы болмайды. Содан соң көнесің, көндігесің, үйренесің, мойынсұнасың. Жылдар өтіп жатады, демек, сенің өмірің өшіп жатады. Қартаясың. Сонымен, біттің...».
жанында жүрегіміз өзін қалай ұстайтынына құлақ асамыз. Жүрекке жақса, ол жай тапса демек бізге қайырлысы сол. Ал жүрек шарқ ұрып тепсінсе, ауырса ол жерде бізге де қайыр жоқ. Сондықтан адам жүрегінін қалауын жер шарын айнала іздеуі керек. Өйткені нендей нәрсе біздікі екенін оның қасына барғанда, дәмін бір татқанда ғана білеміз. Сірә, адам жүрегін тыңдауды үйренсе, мұнша бақытсыз болмас еді-ау. Біз жүректен көрі басқаны көбірек тыңдаймыз. Ал өз жүрегінің қалауын таппаған жандар басқаға ақыл айтып әлек.
Енді қараңызшы. Бала бір жері ауырғанда немесе қарны ашқанда жылайды ғой. Сол секілді жүрек те махаббатқа, мейірімге аш болғанда қан жылайды. Біз жүрегіміз нақты не қаларын білмейміз. Тек оның
Қарғын» романындағы мына бір сөздер келді. «...Адам деген қызық жаратылған нәрсе-ау! Туады, өседі, өледі. Осы үш ұғымның арасында күйгелек ғұмыр кешеді. Бір нәрсеге ұмтыласың, талпынасың, өзіңнің шамаң жетпейтінін білген соң тағдырдан тілейсің, күтесің. Жоқ. Сол – жоқ, қанша күтсең сонша күт, онымен тағдырдың да, адамның да шаруасы болмайды. Содан соң көнесің, көндігесің, үйренесің, мойынсұнасың. Жылдар өтіп жатады, демек, сенің өмірің өшіп жатады. Қартаясың. Сонымен, біттің...».
