«...Адам деген қызық жаратылған нәрсе-ау! Туады, өседі, өледі. Осы үш ұғымның арасында күйгелек ғұмыр кешеді. Бір нәрсеге ұмтыласың, талпынасың, өзіңнің шамаң жетпейтінін білген соң тағдырдан тілейсің, күтесің. Жоқ. Сол – жоқ, қанша күтсең сонша күт, онымен тағдырдың да, адамның да шаруасы болмайды. Содан соң көнесің, көндігесің, үйренесің, мойынсұнасың. Жылдар өтіп жатады, демек, сенің өмірің өшіп жатады. Қартаясың. Сонымен, біттің...».
Жер бетінде ештеңе мәңгі емес. Бүгін үстем адам ертең құлайды, бүгін мықты өркениет ертең құлдырайды. Бүгін біреудің жанын шығарған ұлт, ертең басқа бір ұлттың алдында жанышталып қалады. Өмірдің осы алма-кезегін түсінген адам бәрін жеңіл қабылдайды.
Қыздың бәрі ақбоз атты ханзаданы күте береді. Бірақ көбі өзінің ханшайым еместігін ескермейді. Біреуді күту қиын нәрсе. Ол келе ме, келмей ме біле алмайсың. Сондықтан ешкімді күтпеген абзал. Келетін адам күткізбей де келеді ғой.
– Күтерің де, күдерің де болмаса қиын. Міне, сол нағыз қасырет. Кейде күтудің өзі күткен нәрседен көбірек бақыт сыйлайды. Сол үшін күту де жақсы дер едім,
Уақыт өте көз көруден, аяқ жүруден, ал қол ұстаудан қалады. Ол уақыттың әміріндегі дүние. Ал жүректің жайы – біздің жауапкершілігімізде. Оны ерте жастан тас қылу да, қартайған шақта жас күндегідей шуақ шаштыру да – біздің қолымызда.
