Йдуць песні, казкі ў дамавіну;
Якія дзед спяваў складаў;
Свае жалейкі люд закінуў,
Чужым свісцёлкам месца даў
Загубіў сваю скуру, чужая ж ня цешыць
Абадранай душы ў павуціне;
Годзе, душа маладая, пакутаваць,
Шляхам заломным снаваць бескарысна, —
Страшна загадкі усябыту расплутываць,
Выхад з туманаў знаходзіць разблысны
Маці мая, маці,
Што ж ты мне зрабіла, —
За што гараваці
На сьвет парадзіла?
За што, за што
Твой сын бядак,
За што, за што
Ён плача так?
— Скажы!
«Я пакажу ўсе вам чары —
Чары ўсе неба, зямлі, —
Шчасьця другога пажары,
Дзе б вы сагрэцца маглі.
Праўду ў лад новы настрою,
Новыя песьні злажу…
Гэй жа, за мною, са мною!
К сонейку шлях пакажу!
А топчуць толькі ўсе той след,
Валочаць ёрмы за сабою
А толькі ўсё той самы лад:
З вачэй не зняты йшчэ павязкі,
Ці йдуць уперад ці назад,
Відны сляды цямрычнай ласкі.
А як ішоў між іх з святлом,
Яны пачулі, ах, пачулі:
Сляпым замораныя сном,
Худыя рукі ўвысь цягнулі.
За мною ўсцяж, і тут і там,
Іх вусны бледныя шапталі:
„Аддайце сонца наша нам!
Вечны голад кветкі-шчасьця,
То ад Бога, то да Бога
Гоніць, цісьне, як з напасьці
(Бо й дрэва ў цень хавае свой
Таго, хто нават сеч прыходзе).
Легэнда зь індыйскай кнігі Магабгарата
