Абайдың есік пен төрдей ғұмырдың қас қағымда өте шығатын мейірімсіз ақиқатын тілге тиек ете отырып, табиғаттың осынау бір құбылысына философиялық түйін жасаған өлеңі.
Ақынның бұл шығармасы 1899 жылы жазылған. Өлеңде жасы елуден асып бара жатқан ақын қызықты жастық шағын еске алып, сағынышты көңіл шертіп толғайды.
Тіршілік атаулының үш мезгілі – көктемі, жазы, күзі – адам баласына жастық, есею, тоқтау болып оралатыны; әр мезгілдің өзіне лайық сыйы бар екені өлең арқауын құраған.
