Хуршид Дўстмуҳаммад ижоди кенг китобхонлар оммасига яхши таниш. Адиб услуби ўзига хослиги, яъни хилма-хил ва серқатлам мулоҳазаларга бойлиги, рамз, тимсол ва ташбеҳларга хослиги билан ўқувчининг ёдида қолади. Шунчаки воқеалар баёнини эмас, балки улар таъсирида туғилган кечинмалар, фафий ва тасвирни тўғридан-тўғри тингладим. Зукко ва нозик дидли китобхонларни яқин тутади. Ижод — ўқувчини мудом мутолаага, мулоҳазага, фикрий фаолликка ундамоғи, чорламоғи керак, деб ҳисоблайди. Адибнинг қарийб ярим асрлик ижоди сараланиб, тўрт жилдли китоб нашрга тайёрланди. «Ҳикоя», «Қисса», «Роман» ва тўртинчи кўлингиздаги — «Изҳор». «Изҳор»да жамланган сўзлар қалбдан чиққан самимий талқинлар, таҳлиллар, тадқиқлардан иборат. Китобни ўқир экансиз, ёзувчи қаршингизда нафақат соҳир ижодкор, балки ажойиб дўст, дарёдил устоз, садоқатли шогирд, бир сўз билан айтганда, чин инсон сифатида гавдаланади. Адабиётимизда элементлар бор экан, китоблар кўп яшайди. Китоб яшар экан, миллат яшайди. Қўлида китоб тутган халқ бўлишимизда ҳисса қўшаётган ижодкорлар бор бўлсин!
