I я, мае дзеткі, на дажынках быў,
Піва дый гарэлкі досыта папіў,
I па барадзе цякло.
Да і у роце было,
Бо гэта, браткі, праўда, а не казка.
Кухар панскі,- відны. складны!
Домкаю звалі яго.
Ен к сіротцы прывязаўея,
Душою, сэрцам аддаўся
Дый не пажалеў таго!
Так чэсць сваю вінна Тадорка Грыпіне,
Усе прыеудзілі вяночак дзяўчыне!!!
Падступіце бліжай, дзяўчаты, ка мне!
Каторай з вас рукі намараны ў сажу,
Та пачціва дзеўка - - так гаданне кажа.
А Агатка губу кулаком заткала,
Спадцiшнка хахоча: бабу ашукала!
Думае: «Пастойце! — абману я вас!»
Мезіным пальцам вось не зачапіла
Рэшата, ні пеўня. — набок адскачыла
Дый сказала бабе: «Ужо. мая зорка!» —
Катера з вас будзе пачціва, сумленна,
Няхай смела рукі пад рэшата садзіць,
Няхай пеўня зверху тры разы пагладзіць,
Пявун сядзець будзе спакойна і ціха;
Каюра ж няхнена - той, дзетачкі, ліха!
о як пявунчыка пагладзіць рукамі,
Крыкне «кукараку!» - пачуеце самі.
Падай мне, Акула, пеўня маладзенька,
Затушыце агонь, штобы цёмна стала».
Яна, баш, на долю злу не наракала,
Вось толькі малітву ціхонька шаптала,
Штоб яе нявіннасць Бог выказаў ясна,
Быў жаніх Домка,- нашто ж ёй гуляці
З другімі?
