Жандырма жанып тұрған жүрегімді, Ерітпе атын айтып сүйегімді. Ләйләнің атын жалғыз мен атайын, Зарлатпа, бер жалынған тілегімді? Сенің де жарың болса Ләйлә аттас, Қайғылы сорлы болсаң өзім заттас, Сен неге қанды жасты ағызбайсың, Болып па ең ғашығыңның дертінен тас?
Өлген жоқ, мен өлсем де, махаббатым, Кетіп тұр амандасып күнде өзіме. Кеш, қалқам! Әйел едім, нашар едім, Мауқыңды, тірі болсам, басар едім. Зарланып қабіріме келіп тұрсаң, Қойнымды әлім келсе ашар едім.
Қайғының ең ауырын басыма бер! Қорықпаймын жас күнімде өлемін деп, Айтамын бір Ләйлә үшін көнемін деп. Бір Алла, рахметіңмен уағда қылдың, «Пендеме, шын тілесе, беремін» деп. Жалғанда жануменен өткізе көр, Тыныштық, рахатымды кеткізе көр. Дүниеде қосылуға жазбасаң да, Өлген соң мұратыма жеткізе көр