«Ләйлі–Мәжнүн» дастаны – әлемге таралған көлемді дастандардың бірі. Поэманың ең көп таралған нұсқасы – Гәнжәуи Низами жазған нұсқасы. Кейіннен Физули, Жәми, Дехлеви, Науаи сынды Шығыс жұлдыздары өзінше көркейтіп, жырға қосты. Поэманың желісі бойынша Ләйліге ғашық болып, ғашықтың дертінен «жынды», яғни Мәжнүн атанған араб ақыны Қаис ибн Муадтың жан емірентер махаббаты шығармада көрініс табады. Алайда соңғы деректер бойынша «Ләйл» деген Жаратқанның образы, ал, Мәжнүн Жаратушыға ғашық болып жынданған жан деген де жаңа түсініктер қалыптасуда. Расында, түбінде маржандар жасырынып жататын Шығыс поэзиясы сонысымен қызық, сонысымен мәңгілік.
Шәкәрімнің оқыған шығармаларының ішінен мен үшін ең тартымдысы осы болды. Туынды өзіне тартып,баурап алады. Керемет,Шәкәрімнің туындылары осылай қолжетімді әрі танымды бола берсін.
Жандырма жанып тұрған жүрегімді, Ерітпе атын айтып сүйегімді. Ләйләнің атын жалғыз мен атайын, Зарлатпа, бер жалынған тілегімді? Сенің де жарың болса Ләйлә аттас, Қайғылы сорлы болсаң өзім заттас, Сен неге қанды жасты ағызбайсың, Болып па ең ғашығыңның дертінен тас?