Ауылдан Астанаға арман қуып келген Ақмарал — қазақтың қарапайым тәуір қызы. Ата-анасының қарауынан таса кеткен қызды Астана құшақ жая қарсы алмады. Сынақтарға толы қалада Берікті кездестіргені бағына емес, сорына айналды…
Берік Ақмаралдың ақ тамағынан иіскелей келе сол қолымен шашынан күштеп ұстап алып, бетінен қатты жұдырығымен бір ұрды. Ақмаралдың көздерінен от жарқ ете қалған еді. Не болып жатқанын түсіне алмай қалған қыз естен тануға жақын қалған. Бірінші соққыдан кейінгі соққылар Ақмаралды енді қызықтырмай қалғандай… Бірінші таяқты ауылда телефоныңды өшіріп тастағаның үшін… Екіншісі маған бағынбағаның үшін… Үшіншісі интернетке кіргенің үшін… Төртіншісі ана жігітіңді кездестіргенің үшін… — деп, көзі қанталап кеткен Берік қызды бар күшімен ұрып, соққыға жығып тастаған.
Үнсіз пәтер. Үнсіз Ақмарал. Үнсіз махаббат. Берік бүк түсіп жатқан Ақмаралды құшақтап, қасына жақындап, кешірім сұраған. Жаным менің, Маралым, кешірші мені, өзім не істеп, не қойғанымды білмей қалдым — деп мүләйімсіген даусымен қайта-қайта кешірім сұраған Берік жауап ала алмаған. Кешірім сұрадым ғой, жаным кешірші, мен сені қатты жақсы көргендіктен, қызғанғандықтан ұрдым. — деп ақталған Берікке Ақмарал жиіркене қараған.
