Аталған шығармада жергілікті бюрократиямен куресте өзінің бұрынғы ауылдас таныстары мен жора-жолдастарының арасынан өзіне жақтас ешкімді таба алмай күйзеліске түскен қарапайым фермердің басындағы жалғыздық кәдімгі өмірден алынған коллизиялар арқылы бейнеленеді. Енді осындай әлеуметтік психологиялық тығырыққа тірелген кейіпкер «Осы өмірдің мәні неде сонда» деген секілді сонау Адам ата мен Хауа анадан бері адамзаттың соңынан бір қалмай келе жатқан мәңгілік сауалдарға жауап іздеп, алас ұрады.
Бас ауған жаққа!.. Бала-шағаға нан табатын бір кәсіп іздеп кету керек. Айтып тұрған жоқпын ба мен саған қазақтың жалпақ тілімен соқырға таяқ ұстатқандай түсінікті етіп, әйтпесе, бұл түрімізбен бір күні аштан өлеміз
пенде қанша қиындыққа ұшыраса да, ешқашан Жаратқанның шапағатынан үміт үзбеуге тиіс, өйткені ол кешірімшіл, рахымды, оның сүйіспеншілігінде, махаббатында, мейірімінде шек жоқ.
Бірақ бұл бір тойымсыз нағыз жебір болып шықты. Тал түсте тірідей тонайды сыпайылап. Еткен еңбегіңді еш, тұзыңды сор қылып, бар күшіңді сығып алады да, өтеуіне болмашы тиын-тебен ұсынады. Жарайт, сонысын-ақ қанағат тұтайын десең, оған жан баға алмайсың