Мен тоқтадым Адамда өмір бар ма қуанатын, Жазғы шөп күз түскенше қуаратын, Құрт түсіп кейбіріне көк кезінде, Мезгілсіз гүл шаша алмай суалатын. Кейіне күн, кейіне сусын жетпей, Жемісі тумай қояр туа алатын. Өмірді ой жіберіп ойлау деген - Нәрсе ғой бал орнына у алатын. Жар сүю, жұрт мақтарлық атақ табу - Ақ күннің аз ермегі уанатын. Екеуінің бірі жоқ әлі менде Кәрілік келсе, шамам не қуа алатын? Не қазам кеп, қалармын ертең ө
Катты айтпаса, құлағым түк естімес - Отырмын керексіз боп ешкімге өзім. Дүние менің үшін жаралғандай, Өзім соның кіндігі саналғандай; Ойлаушы ем: сонша үмітті, сонша биік, Түк емес екенмін ғой, амал қандай? Ырқыма дүние тұрсын, денем көнбес, Көнсе, неге қартаймау қолдан келмес. Ызасына ішемін, миды улаймын, Құп білемін: қайғыдан еш нәрсе өнбес. Қартаймаудың шарасын іздер едім, Әттең, жігіт күнімді қайтып бермес. Бұл күнде ұйқы - тамақ, қайғы - жолдас, Мұндай өмір ешкімге қызық болмас. Мен үмітсіз һәм менен жұрт та үмітсіз, Сөйлеспейді дегендей: «мынау оңбас». Сырласып, жасы кіші айтпас ойын, Мен айтсам тыңдаудан да тартар бойын. Ең арты балама да ұнамайды, Түзу деп айтқан сөзім, айтқан ойым. Біліп отырам, келмейді естігісі, Құр айтты деп, «ие», - дейді «үлкен кісі». «Солай дұрыс» дей салар көңіл жықпай, «Мазаны алды, қойса екен»,- десе де іші. Сондықтан, мен жалғызбын, ермегім жоқ, Алдым қабір, үміт қып сенгенім жоқ. «Соны істеп кеттім ғой» деп медеу қылар, Адамдыққа еш нәрсе бергенім жоқ. Бұл кезімде құрметтеп мені елерлік. Жұрт үшін еткен қызмет, еңбегім жоқ. «Өлмей жасап тұрса екен» дейтұғын жұрт: «Дәрежеге еңбек қып келгенім жоқ.
Қуатым жоқ «жеңем» деп сенбек үшін. Егер бақ бергісі кеп маған аллам Мен болсам сопыларша соқыр нанған... Мешітте құлшылық қып өтер едім, Түкірер ем ләззатқа, беріп жалған. Түпкілікті шын бақыт табу үшін Құранмен күңірентер ем мешіт ішін. Масатыдай құлпырған жаз кезінде, Көрмей-ақ қояр едім жаздың түсін. Ақ ауыл, айдын көлден көзді жұмып, Құйқылжытса, естімей бұлбұл құсын. Ақ ерке, алтын сәуле келбеңдесе, Міз бақпауға жетер ед және күшім. Сыры терең көк жүзі, ай мен күнде Болса да қарамас ем, қандай пішін. Тілден зікір, көңілден пікір түспей, «Ол» десе өлер едім тамақ ішпей. Ұжмақта бұл дүниені еске алар ем, Түнде көрініп, қорқытқан жаман түстей. Қанымды жүз бұзатын жамандармен, Кісі етіне жеріген арамдармен. Күн үшін жебелеп дос болмас едім, Ішімнен атқым келген адамдармен. Өлер ем, жол бермес ем қара күшке, Түзуді жықпас үшін теріс іске. Дер едім: ол дүниеде орным даяр, Кірсе де бүгін келіп істік ішке. Бейшараны шын досқа санар едім, Ол үшін оқ астына барар едім. Бай жағы жүз мың болса, кедей жалғыз, Қорықпай-ақ жалғыз жақта қалар едім. Жағынбаққа ешкімді мақтамас ем, Арымды таптатпас ем, таптамас ем, Айтар ем мінділердің мінін бетке Кек тұтар деп, қипақтап, сақтамас ем.
еңбек бұл күнгідей жанбау болмас. Жұмысқа кем көзбенен қарау болмас, Жұмыс қылу қорлық деп санау болмас. Жұмысшылық құлға хас, біз мырза деп, Еңбекшінің еккенін талау болмас,
