Әр адамның бойында аздаған өзіне деген сенімсіздік болады. Ол қандай да бір істі істемес бұрын жүрексінеді. Бұл қолымнан келер ме екен деген ойлар мазалайды. Егер оны сол сәт тек өз ерік-жігеріне салатын болсақ, мүмкін сол жабулы күйінде қалдырып қоюы ықтимал.
Сүйіспеншілік – тіршіліктің сәні мен мәнін келтіретін нұр, әрі ең басты қуат көзі. Жарық дүниеде барша кедергі мен кесапатты жеңетін күш те осы – сүйіспеншілік.
Адам жан дүниесін елжірететін беймәлім бір сезім дабылы оны алғаш көргенде пайда болатын санаңа келген жаңа серпін секілді. Бір көргеннен жылы қабылдап, ғашық болдым деп жетегіне ере бересің. «Жарқ еткен отқа ұқсас сезімге берілме» деген өзгелердің сөзі де ескерусіз қалады. Осы сәттен адам өз жүрегіне алғаш леп берген жан туралы жатса-тұрса ойлайтын халге жетеді. Онымен бірге кешер махаббат өмірді көз алдына елестетіп, таңғажайып қиялдарға ерік беруі де заңды құбылыс.
