Бала-чага бәйрәм итә иде,

Ак-ак карның тәүге төшүне.

Көне буе яңа карда аунап,

Сизмичәдә куллар өшүне…

Кар бабайлар, крепостьлар ясап,

Тәгәрәтеп олы карларны.

Кышлар инде чынлан башлангачтан,

Күрсәң иде син ул тауларны…

Ап-ак кардан таулар шомара,

Бөтенесе шунда булганга.

Чаңгы, чана белән генә түгел,

Өелешеп к-ттә шуганга…

Карлар яугач, шулар искә төште,

Сагындырып куйды таулары.

Булмас инде башка андыйлары,

Без шугандай таулар калмады.

Сәләм бир син авылдашларыңа,

Телефоннан гына булсада,

Тузан капламасын сукмакларны,

Күңелләрең бик еш тулсада.

Туып үстең анда, чишмә башың,

Изге туфрак, яшел чирәмнәр.

Олы юлга чыгып киткән чакта,

Фатиханы анда биргәннәр.

Онытма син туган авылыңны,

Анда калган синең эзләрең.

Олы бәхет… бәлки шушы җирдә,

Ә син аны читтән эзләдең

Кем уйлана, фотога төшкәндә,

Гади генә кебек мизгелне.

Сагындырыр диеп, шул вакытлар,

Моңландырыр диеп, күңелне.

Уйлап булмый, шул сүрәтне алып

Караганда яшьләр тамасын…

Белеп булмый гүзәл яшьлегеңнең,

Шул фотода гына каласын.

Еллар узган саен ул мизгельнең,

Бәяләрен аның артасын.

Уйлап булмый, үткән яшьлегеңнең,

Хыялыңда гына кайтасын.

Аңланмаган, фото төшкән чакта,

Гомерләрнең бик тиз узасын.

Яши-яши, иске фото кебек,

Кеше картаюын — тузасын.

Ничек яшәделәр микән элек,

Сапитлар булмаганда.

Ике тәгәрмәчле дустың,

Иптәшең булмаганда.

Нинди маҗаралар кичерәсең

Өйрәнгәндә — йөри белергә.

Егылмыйча йөри башлагачтан,

Егылучылардан көлергә.