Янка Купала
Буралом
Пахіліўся дуб да дуба
Ды бурчыць, гамоне:
— Што-та вецер вельмі груба
Загуляў сягоньня!
Паглядзі, сусед, на пушчу,
Як трашчаць галіны, —
Там у самую ўжо гушчу
Вецер сілы кінуў!
Вунь, прымець, старуха-хвойка
Сскочыла з карэньня,
А вунь там зь бярозы бойкай
Валіцца паленьне.
Пакацілася удоўжкі
І асіна-сваці…
Фу, ты! аж мяне у дрожкі
Пачало кідаці!..
Што? Ня ўстояла і ліпа -
Рухнула, бядачка!..
Ці ж быць можа? Ўжо захліпаў
І стары твой бацька.
Ах! што гэта?.. Праз узгоркі..
Ці ж то к нам?.. Ой, ногі
І, ня скончыўшы гаворкі,
Рынуў дуб, як доўгі.
(1918)
