Абайдың сол тұстағы әр қилы ортаның, алуан түрлі адамдардың жай-күйін бақылап, олардың ішкі арман-аңсарына үңіле отырып, елінің қамын ойлап, қайраткерлік қажыр танытқан, азаматтық үнін естірткен өлеңі.
Арақ ішкен, мас болған жұрттың бәрі, Не пайда, не залалды біле алмай жүр. Жетілтіп жаз жайлауға қона алмай жүр, Күз күзеу де жанжалсыз бола алмай жүр. Қыс қыстауың - қып-қызыл ол бір пәле, Оралып ешбір шаруа оңалмай жүр. Жасы кіші үлкеннен ұялмай жүр, Сұрамсақтар нәпсісін тыя алмай жүр. Сәлем - борыш, сөз - қулық болғаннан соң, Қандай жан сырттан сөз боп, сыналмай жүр?