Негізі, расында да, әрбір шығарманы сөзбе-сөз, дәлме-дәл аударуға тырысқан жөн шығар. Өйткені кез келген кітаптың өзіндік ырғағы, динамикасы, белгілі формасы болады, ол бұзылмауға тиісті
– өлтір! Отан деген – сенің өзің. Отан – бізбіз, біздің отбасымыз, анамыз, әйелдеріміз бен балаларымыз! Отан – халқымыз. Бәлкім, әлдеқалай саған оқ тиер, бірақ алдымен дұшпанды аластат! Шамаң келгенше қыр! Солайша сен мұның да, оның да, бәрінің (мен саусағыммен сарбаздарды нұсқадым) – бір окопта жатқан қарулас жолдастарыңның өмірін сақтайсың! Ал мен сендердің командирлерің ретінде біздің әйелдеріміз бен аналарымыздың аманатын, халқымыздың нұсқауын орындауға тиістімін. Сендерді ұрысқа өлім үшін емес, өмір үшін бастағым келеді! Түсінікті ме? Айтарым осы! Рота командирі! Жұртты енді атыс ұяларына апарыңыз
Жолдас генерал, немістер бізге қарсы қолданғысы келетін жай оғындай соғыстың психикалық соғыс екенін түсіндім. Және, жолдас генерал, оларды дәл сондай қарумен ұру қажеттігін үйрендім, – дедім. – Қалай дедіңіз: психикалық соғыс дейсіз бе?! – Иә, жолдас генерал. Психикалық шабуылдың болатыны секілді, бүкіл соғыстың өзі психикалық соғыс екен...
ұл күні біз жауға қарапайым ғана соғыс шындығын үш мәрте дәлелдедік: ойда жоқта жақын жерден атылған оққа кеуде тосу – бос әурешілік, атыс ұялары жойылмаған, әскерінің рухы түспеген шепті алуға ұмтылу – бекер іс.
Сонымен қатар біз «алға, алға!» деп дағдыланған немістерді қарсыласымен арпалыстырып, әлекке салып қойдық. Дағдаруға мәжбүр еттік... Соғыс жағдайында мұны «жауды өз ырқыңа бағындыру» дейд
Отан деген – сенсің! Сені өлтірмекші болған дұшпанның көзін жой! Ал кім үшін керек бұл? Өзің, әйелің мен әке-шешең, балаларың үшін керек! Жауынгерлер тыңдап отыр. Политрук Дордия қасыма отырып, маған шалқая қарап қалыпты; анда-санда қылаулаған қар ұшқыны көзіне қонақтағанда ғана кірпік қағады. Арасында еріксізден күлімсіреп қояды. Мен сөйлеп тұрып, оған да назар аударған едім. Өзгелер секілді алғашқы ұрысқа даярланған оның да – политрук Дордияның да соғыстың қатал шындығы «өл» деген ұғымда емес, «өлтір» деген қағидада жататынын түсінгенін қалаймын. «Инстинкт» деген терминді қолданбадым, әйткенмен, өз жаныңды сақтайтын ғаламат түйсікке зер салуға тырыстым. Осы сезімді оятып, оны ұрыстағы жеңіс жолына бағыттауға ұмтылдым. – Жау сені де, мені де жер жастандыруды көздейді, – деп сөзімді жалғастырамын. – Саған айтатын ақылым да, қояр талабым да сол: дұшпанды құрт, көзін жой, өйткені тірі қалуымыз керек. Сондықтан әрқайсымыз әмір етеміз, бұйырамыз: өлтір – біздің өмір сүргіміз келеді! Және сен жолдасыңнан талап етесің – талап етуге міндеттісің де, егер, шынында, өмір сүргің келсе – өлтір! Отан деген – сенің өзің. Отан – бізбіз, біздің отбасымыз, анамыз, әйелдеріміз бен балаларымыз! Отан – халқымыз. Бәлкім, әлдеқалай саған оқ тиер, бірақ алдымен дұшпанды аластат! Шамаң келгенше қыр! Солайша сен мұның да, оның да, бәрінің (мен саусағыммен сарбаздарды нұсқадым) – бір окопта жатқан қарулас жолдастарыңның өмірін сақтайсың! Ал мен сендердің командирлерің ретінде біздің әйелдеріміз бен аналарымыздың аманатын, халқымыздың нұсқауын орындауға тиістімін.
