Хикаяттар Панфилов атқыштар дивизиясы батальонының командирі. Совет Одағының Батыры аға лейтенант Бауыржан Момышұлының әңгімесі арқылы өрбиді.
Әңгіменің негізгі кейіпкерлері — Панфилов дивизиясына қарасты батальон жауынгерлері. Батальонды Қазақ елінің перзенті Бауыржан Момышұлы басқарады. Жаяу әскер батальонын басқаруда тәжірибесі жоқ бұрынғы артиллерист Бауыржан үшін 1941 жыл нағыз әскери шеберлік мектебі болады. Оған өз солдаттарының тағдырын шешіп, жан-жақтан жиналған әралуан бұқараны тұтас организмге — соғысқа қабілетті ересен күшке біріктіріп, жұдырықтай жұмылдыруға тура келеді. Қиян-кескі ұрыстар нәтижесінде Момышұлының батальоны Панфилов дивизиясының резервіне айналады және Волоколамск өңірінде жауды әбден титықтатып, оның Москваға шабуылын бөгеу жөнінде жауынгерлік тапсырма алады. Батальон майдандағы күрделі ахуал мен бірқатар адам шығынына қарамастан, жүктелген міндетті ойдағыдай атқарып шығады.
Негізі, расында да, әрбір шығарманы сөзбе-сөз, дәлме-дәл аударуға тырысқан жөн шығар. Өйткені кез келген кітаптың өзіндік ырғағы, динамикасы, белгілі формасы болады, ол бұзылмауға тиісті
– өлтір! Отан деген – сенің өзің. Отан – бізбіз, біздің отбасымыз, анамыз, әйелдеріміз бен балаларымыз! Отан – халқымыз. Бәлкім, әлдеқалай саған оқ тиер, бірақ алдымен дұшпанды аластат! Шамаң келгенше қыр! Солайша сен мұның да, оның да, бәрінің (мен саусағыммен сарбаздарды нұсқадым) – бір окопта жатқан қарулас жолдастарыңның өмірін сақтайсың! Ал мен сендердің командирлерің ретінде біздің әйелдеріміз бен аналарымыздың аманатын, халқымыздың нұсқауын орындауға тиістімін. Сендерді ұрысқа өлім үшін емес, өмір үшін бастағым келеді! Түсінікті ме? Айтарым осы! Рота командирі! Жұртты енді атыс ұяларына апарыңыз