Drakula

Brem Stoker

Birozdan so‘ng. Oxirgi yozgan so‘zlarim rostligini isbotlayman, endi shubhaga umuman o‘rin qolmadi. Men graf yo‘qligida uxlashdan qo‘rqmayman, tunda bezovta bo‘lmayman deya bo‘ynimdagi xochni yechib karavotning bosh tarafiga ilib qo‘ydim. Lekin bu ketishda bo‘lsa doim xoch bilan uxlasam kerak.

7-may. Erta tong, so‘nggi kunlari to‘yib uxlamoqdaman. Kuni bo‘yi dam olib, kechga yaqin uyg‘ondim. Kiyimlarimni almashtirib, birinchi xonaga o‘tdim. Nonushta allaqachon sovib bo‘lgandi, kamin chetiga ilingan idishda issiq kofe bor ekan. Stol ustida esa xat turardi:

8-may. Kundalikka ilk nomalarimni tushirgan paytlarim hamma narsani batafsil yozib yubormayapmanmi, deb o‘ylayotgan edim, lekin hozir ikir-chikirlarigacha to‘liq yozganimdan xursandman, bu yerda kelganimdan buyon g‘alati hodisalarga guvoh bo‘lyapman, hozirda esa birdan-bir niyatim, bu yerni iloji boricha tezroq, sog‘-omon tark etish. Balki kun va tunni almashtirib qo‘yganim ta’sir qilyaptimi bilmadim, meni allanechuk xavotir egallab olmoqda, kelganimdan afsuslana boshlayapman. Menimcha, suhbatlashish uchun biron-bir tirik jon bo‘lsa ham sal yengil tortar edim, afsuski, atrofda hech bir zog‘ ko‘rinmaydi. Grafdan boshqa hech kim yo‘q. Tushunishimcha, qasrdagi yagona tirik inson men edim. Xayollarim bilan o‘zimni o‘zim yeb tugatmoqdaman, aqldan ozyapman shekilli, tasavvurimdagi har xil o‘ylarni haydab o‘zimga kelib olishim uchun ham bir boshidan yozib chiqishim kerak.