Таң сары белгі беріп, анау-мынау көрінерлік болған кезде,
ана есегі қайқалап, ала қоржын арқалап, шар кітабы қойнында,
гүлбары қабақ мойнында, аса таяқ қолында, жүрген ақтың жо-
лында бір-ақ шалмалы келіп:
- Уай, байгұс, мұңды-зарлылар-ай, Құдайдың құлағын шу-
латтыңдар ғой. Үн-зарларың құдайдың құлағына барды. Құдай
мені жұмсады. Көтер басыңды, жай қолыңды. Мыңды аламысың,
мыңға балап бірді аламысың? Қалағаныңды, ойыңа алғаныңды
айт! - дейді.
Гүлқаныс ұшып түрегеліп, қолын жайып:
- Көзім қызарып, жырбиып, аузымның еті қашып, ырбиып,
мұрыным қырдай болып зорайып, иегім бір жапырақ ет жоқ бо-
лып сорайып қалғанда, ешкідей егіз, иттей сегіз күшіктегенде,
маған не түседі?
Оттың басын боқ қылып,
Қырға шығар ішінде
Бір оңдысын жоқ қылып,
Мен не етейін кебіңді,
Құлан кәде шөбіңді?!
Берсең, маған қалап бер,
Басын мыңға балап бер,
Өмір жасын ұзақ қыл,
Әр жасын мыңға санап бер! - дегенде:
- Ал, мүсәпірлер, көз-жасыңды құдай тыйды, тілегеніңді құдай
берді. Қалағаның ұл болса, ойлағаның сол болса,атса, мылтық
өтпесін, шапса, қылыш өтпесін. Отқа салса, күймесін, суға салса,
батпасын! Бір құдайдан басқадан, сірә да, бұйрық жетпесін. Атын
Шора қой! - деп, жөнеле береді.
Гүлқаныс қуанғаннан, жүрегі жарылуға аз-ақ қалды. Бойын
тоқтата алмай, ұшын тұра келіп жонға шығып кетті. Нәрік бай
ұйықтап қалды. Бір уақытта таң атып, күн шыққан соң, оянып,
тұра келсе, түнде қасында бірге жатқан Гүлқанысы жоқ.
Ойбай, Құдай-ай, бала сұрап аламын! - деп жүргенде,
қасымдағы қатынымнан айрылып қалдым-ау! Мен балаға зәру
болсам, әулие қатынға зәру екен ғой! Әулие, әулие пайдаңнан бе-
зейін, қатынымды берші!
Айғай салды. Олай бақырды, бұлай бақырды:
- Гүлқаныс! Гүлқаныс! - деп шақырды. Дыбыс шықпады.
Отырғанмен, Гүлқаныс табылатын көрінбеді. Тұра келді. Төбе-
төбеге қарай жүгірді. Анау қырға шықты, мына қырға шықты.
Гүлқаныс та бойын тоқтатып, есін жиып: «Әлгі байғұс оянса,
мені қайда кетті деп, іздеймін деп, бір жаққа лағып (ұлағып) шығып
кетер-ау!»- деп отыр екен. Екеуі бірін-бірі көрісіп, ыржаң қағып,
күлісіп, құшақтасып, сүйісіп, Гүлқаныс көрген түсін, әулиенің аян
бергенін айтып, қуанысып отырды. Сөйтіп отырғанда, бір бұлақ
шалшық суға қоңыр қаз бен аққу лек-лек келіп қонып, судың беті.
Жүзі аққу мен қазға толып кетті. Ілездің арасында бір бидайық
келіп, желкелерін қиып, бірін тірі жібермей, қырып тастады.
- А, құдай, «өлмегенге өлі балық» - деген - осы екен-ау! -
деп, қаз бен қуларды бауыздап жиып ала берді.
Және өздері ырым қылды: «Бізге құдай бала берсе, берген ба-
ласын осы бидайықтай қылып береді екен!» - деп. Шақпақтарын
шағып, тезек қалап от жағып, кұмыршаларын асып, қуаныштары
қойнына сыймай тасып, қаз бен қудың етінен жеп, тойып, ерін-
дері жібіп, тамыр-тамырлары елеуреп, дүрдиіп кеп, қыз-жігіт
күндеріндегі қайрат-қуаттары бойларына әбден еніп, күйлеріне
келіп, бірінен- бірі сұрасып, кұшақтасып жатып, мерекеге батысып
калды. Ерлі-байлы болғалы екеуінің бір-бірінен көрген тәттілігі
болды. Әулиенің аян бергеніне сенді:
-Бала деген неме,
Еріксіз туады енді,
Әулие жарды жүректі,
Құдай берді тілекті.
Кел, табалық енді елді! - десіп,
алты жыл өтіп, жетінші жылға аяқ басылғанда «қағанағы қарық,
сағанағы сарық» - болып, қырық үйлі Таманың ортасына келді.
Қалған қырық үйлі Тама да айы, күні туып, құтпан, құт болған бай-
лары ортасына аман-есен келгендігіне қуанып:
