Эдвард Джон Мортон Дракс Планкетт, 18-й барон Дансейни, публиковавшийся как лорд Дансейни, — знаменитый автор множества романов, пьес и литературных сказок, стоявший у истоков самого жанра фэнтези. Едва ли не первым в европейской литературе он создал целый «вторичный мир» — со своей космологией, мифологией, историей и географией. Его мифология повлияла на Лавкрафта, Толкина и Борхеса, а парадоксальный юмор, постоянная игра с читательскими ожиданиями — на Нила Геймана и на всю современную ироническую фэнтези. В романе «Дочь короля Эльфландии» парламент деревни Эрл, расположенной недалеко от границы волшебной страны, постановил, чтобы их землею правил чародей, — и вот лорд Эрла отправляет своего сына и наследника на поиски дочери короля Эльфландии…
«Молиться звездам, конечно же, не след, — сказала Лиразель в ночи сама себе. — Но отражения в воде — это не звезды. Я буду молиться отражениям, и звезды поймут».
— Куда ты идешь, Дитя Человеческое? — полюбопытствовал тролль.
— Домой, — отвечало дитя.
— Нам туда не хочется, — предположил тролль.
— Не-ет, — согласилось дитя.
— Пойдем в Эльфландию, — предложил тролль.
Дитя надолго задумалось. Другим детям уже случалось уходить, но эльфы всегда посылали на их место подменыша, так что по пропавшим никто особенно не скучал, ведь никто не знал правды. Девочка поразмыслила о чудесах и диком приволье Эльфландии, а затем о собственном доме.
— Не-ет, — решило дитя.
— Почему нет? — спросил тролль.
— Матушка испекла утром рулет с вареньем, — отвечало дитя. И степенно побрело домой. Если бы не пустяковая случайность — рулет с вареньем, — девочка непременно ушла бы в Эльфландию
Тым часам я вось прачытаў кніжачку. Калі хто не ведае, то гэта адна з тых кніжачак, што я бы выпадкова забраў з любой кнігарні, калі б выпадкова пабачыў. Але не пабачыў і дабраўся толькі праз бібліятэку. Кніжка невялікая ды і водгук мой будзе невялікі, не ведаю атрымаецца ў мяне больш пра свае адчуванні ці пра кніжку. Пачну пра кніжку, а дакладней пра аўтара. Лорд Дансейні – гэта бог. Менавіта, таму я і хацеў яго пачытаць. Але ў нас больш любяць усялякіх крыклівых прарокаў і прапаведнікаў, якія пішуць метанакіраваную белетрыстыку, таму большасць з вас пра яго і не чулі. Чаму бог? Што не так з гэтым аўтарам? Чаму не чулі? Лорд Дансейні – бацька фэнтэзі. Не было ні Толкіна, ні Льюса, як быў Лорд. І фэнтэзі яго было чыстым. Канцэнтраваная сумесь казкі і легенды. Калі табе кажуць “даўным-даўно” і ты слухаеш-слухаеш-слухаеш. Не ўяўляеш, што будзе далей, бо не можаш уявіць, бо там свае законы. Бо там магія. Магія. У сучасным фэнтэзі акцэнт на правілах сусвету, на экшне, на продажах. А там была магія. Як я даўно так не заліпаў у кнігу. Я вырываў пяціхвілінкі ў перапялятніку, каб яшчэ і яшчэ чытаць. Магчыма, Дзіяна Уін Джонс зацягвала мяне так сваімі замкамі, але часцей такія адчуванні былі ў падлеткавым і юнацкім узросце, калі свет быў казачным, калі зноў і зноў сустракаўся з сусветамі невядомага і кожная такая сустрэча прымушала самога брацца за асадку і пісаць. Так. Напэўна, гэта найлепшае апісанне. Творчасць Лорда Дансейні – гэта магічная творчасць, творчасць вірус, яна ператварае чытача ў творцу. Вернемся да яго боскасці. Менавіта, гэты чалавек сярод аўтараў, на якіх арыентаваўся той самы Толкін. Але не будзем пра гэту чорную постаць светлага жанру. Дансейні займаў важнае месца ў бібліятэцы Борхеса. А самае важнае – ён быў настаўнікам Лаўкрафта. І вось гэта асабіста мне пры чытанні дадае каласальнае задавальненне, бо я бачу ў структуры сказаў, у падборы слоў, у голасе апавядальніка Яго. Лаўкрафт вывернуў гэты свет. Але не проста наш рэалістычны свет. Лаўкрафт вывернуў чароўны, магічны, казачны свет. Наклаў на яго свой фільтр і ўсё. Я амаль нічога не сказаў і не скажу пра сам твор. У гэтым няма патрэбы. Скажу толькі яшчэ пра свае адчуванні. Я вельмі рады вярнуцца ў гэту чытацкую смагу. Мне гэтага не хапала. Ну і… Любоў пераможа.
Пришли крестьяне к лорду и говорят – Нам нужен магический правитель, а то что у нас деревня такая ничем не примечательная. Лорд согласился и отправил сына жениться на эльфийской принцессе. А дальше как все закрутилось… короче не надо красть принцесс, если хочешь сделать из них христианок.
Старая книга и читается несколько наивно, но в любом случае проще чем кельтские мифы )) Считается формирующей для жанров сказочного фэнтези.
Постоянно повторяется «ведомые нами земли», «неведомые земли», но это скорее плохой перевод. Говорят, что Лев Толстой слишком уж любил описывать веточки, травы, цветочки, так вот, Дансейни его переплюнул. Затянуто и непонятно, персонажи нераскрыты. С одной стороны данное произведение - сказка, но для кого? Для детей будет жестоко, для взрослых слишком скучно и наивно, подростки вряд ли будут это читать.
