Ўқувчи мутолаага киришар экан, у “Ҳикоя”, “Қисса” ёки “Роман” бўлсин, барчасида миллий қаҳрамон билан, балки муаллиф билан суҳбатлашади, дардлашади, ўрни келса, баҳслашади, ўйга тўлади. Адиб услуби мураккаблиги, яширинлиги, мулоҳазакорлиги билан ўқувчи ёдида қолади. Китобхонга шунчаки баёни эмас, балкисоллар тарзида фалсафий, бадиий' тўғридан-тўғри тақдим этади ёзувчи. Ижодкор мухлисини ижтимоий воқеликлар билан чалғитишни истамайди. Бугунги китобхон талаби, дея улар даражасига мос қалам тебратгиси ҳам келмайди. Ўқувчини ўстирмас экан, мулоҳазага, фикрлашга мажбурламас экан, ёзувчи ёзгани ижод эмаслиги Хуршид Дўстмуҳаммад назаридан четда қолмайди.
