Абайдың М.Ю. Лермонтовтың «Демон» поэмасынан тәржімелеген үзінді өлеңі. М.Лермонтов өз поэмасында демонды символ ретінде алып, сол өршілдікпен, бейіштен қуылған әзәзіл, перінің бейнесі арқылы тәкәппарлықтың, еркіндік іздеудің шегі бар, шексіз болса, қайғыға ұшыратады деген ойды аңғартқан. Қазақ ақыны аударма өлеңнің аяғын өзінше қайырып, шайтанның аузына: «Ақылға, өмірге де адам кенде. Өлмес өмір, қайрат-күш – бәрі менде. Күнінде жүз қуанып күліп жүрген, Осы адам уайымсыз неткен пенде?» деген сөздерді салады.
