Кышкы юллар була, җәйгеләре,

Икесе ике дөнья шикелле.

Чакырымнары шулай калсада,

Төрлечәрәк алар үтелде…

Җәйге юллар күпкә ышанычлы,

Яңгыр койган көннәр булсада.

Юллар өсте сулар белән тулып,

Кече күлләр булып торсада…

Кышкы юллар инде икенчерәк,

Элегерәк булган чаналар…

Хәзер генә бөтен машиналар,

Кар өстеннән җиңел «чабалар»,

Каты юллар кар астында кала,

Баскан җирең була тайгакта…

Шуный юллар була үтәсе,

Башкаларын булмый сайлапта.

Юллар такыр кышын, тигезерәк,

Бозлавыклы була таулары…

Рәхәт чагы тауларында шуып,

Карларында ятып аунавы…

Нигә кеше бик еш ачулана,

Үзе белән якын кешегәдә…

Кәеф юкта инде кул селтәгән,

Эшләнмичә калган эшенәдә.

Бик күп вакыт, нидер җитми,

Байлык — айлык, гомер озын.

Туймый күңел әле hаман,

Күп ялапта тормыш тозын.

Аз кебек җыйганы, булганы,

Гомергә өйләнгән хатыны.

Ачулар чыгара алучы…

Җитмәгән әйбере — акылы.

Тыярга чем кара хисләрне,

Кешенең үзендә дилбегә.

Адаша, алдаша, ялгыша,

Тормышта шайтанга бил бөгә.

Акылга сыймаслык эшләрне,

Эшлиләр ачулы чакларда…

Кем нинди ышыклар таба ала,

Ачулы җанлардан сакларга.

Кешенең күренә ачуы,

Атлауда… аяклар басуда…

Утырып торырга кушалар,

Күңелең күмелсә ачуга…

Гомерлекне, мәңгелек дип уйлап,

Үтә китә җирдә гомерләр…

Бүген уйламагын алдагысын,

Иртәгәсен ниләр күрерләр…

Кабатлана кайчак уй фикерләр,

Әйтәлмыйча килми каласы.

Нинди уйда бүген яшәсәктә,

Барыбызга алга барасы…

Язмышның бит башы ахыры бар,

Ялда яки кунак шикелле.

Җирдә шулай яшәп китәбездә,

Гомерлек без кунак бит инде…

Тау елгасы таудан төшә,

Суын кайдан аладыр…

Шарлавыкларга җитәрлек,

Итеп, каян табадыр…

Биекләрдән төшеп сулар,

Күбекләнә болгана…

Болай шаулап ага алмый,

Бик зур булган елгада.

Агым көчен аладыр ул,

Биек кыя таулардан…

Әллә шуңа сыннар кебек,

Хәрәкәтсез калганнар…

Тау елгасы, көч иясе,

Агып төшә таулардар…

Аның көчен тоеп кайта,

Ул якларга барганнар…

Бәхет кебек кенә узып киттең,

Артларыңнан улчак чапмадым…

Кабатланмый икән андый мизгель,

Эзләсәмдә башка тапмадым…

Ерагая бара ул вакытлар,

Әллә кайчан күргән төш кебек.

Үкенүләр кебек булып кала,

Эшләнмичә калган эш кебек.

Насыйп булган әле ул вакытлар,

Хисләр булып барыбер саклана…

Очраша алыр бәлки әле хисләр,

Төрле җирдән юллар барсада.

Үткән вакыт, йолдыз кебек күктә,

Таба алсаң эзләп, нуры бар…

Язмыш уза нигъмәт арасыннан,

Кечкенәсе белән зуры бар…

Хәтирәләр белән күңел тулган,

Яшәүләрдә димәк бәрәкәт…

Кайчагынды үкенечле мизгель,

Күңелләрдә саклый җәрәхәт…