Алесь Гарун

Ты мой брат каго зваць Беларусам ...

 

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам,

Роднай мовы сваёй не цурайся;

Як ня зрокся яе пад прымусам,

Так і вольны цяпер не зракайся.

Ад дзядоў і ад прадзедаў, браце,

Гэта скарб нам адзін захаваўся,

У сялянскай аграбленай хаце

Толькі ён незабраны астаўся.

Ў старыну Беларус, не падданы,

Гаспадарыў, быў сам над сабою

I далёка у сьвеце быў знаны

За літоўскай і ляшскай зямлёю.

Але час прамінуў, і нядоля

На народ, як бы камень, звалілась,

Беларуская слава і воля

Адышла, адцьвіла, закацілась.

Не зьмяняючы шэрай апраткі,

Працаваў ты, як вол, гаратліва,

А у хаце тваёй недастаткі,

А на ніве тваёй неўрадліва.

А чаму? Ты ня здольны, ці хворы,

Ці благі гаспадар, ці п’яніца?

Мусіць, не! Бо і іншым у пору

У цябе гаспадарыць наўчыцца.

Сьветлы розум твой, брат, але дзетак

Ад цябе, як і ўсё, адбіралі

I на бацькаўскі родны палетак

Працаваць-памагаць не пушчалі.

Хто хацеў, той і сьмеў рабаваці,

Без прыпросу зьязджаліся госьці –

Абдзіраць, аб’ядаць, апіваці

І крышыць гаспадарскія косьці.

Можа б, ты і памёр і загінуў,

Каб ня вешчая мова Баяна.

Хто ж быў добры, яе хоць пакінуў?

Як жа так, што яшчэ не забрана?

Бо што бачылі госьцікі-герцы –

І зямлю, і лясы, і кілімы, –

Ўсё забралі. А мову у сэрцы,

Ў сваім сэрцы хавалі-нясьлі мы.

Дык шануй, Беларус, сваю мову –

Гэта скарб нам на вечныя годы;

За пашану радзімаму слову

Ушануюць нас брацьця-народы!