Уладзімер Жылка

Беларусь

Беларусь, Беларусь – гэты зык

Паліць душу маю, як агнём.

Я не ведаю, чым ён вялік,

Але думак не змог я аб ём.

Як пачую яго, задрыжыць

Маё сэрца, заные ў грудзях,

 І балюча так робіцца жыць, 

І шукаеш чагосьці ў людзях.

Беларусь, Беларусь... гэтых слоў

Пойме музыку, хто ўсёй душой

Іх магутны, тужлівы іх зоў

Зловіць думкай сваёю жывой, –

Затрапеча, бы ранены, ён,

Задрыжыць пад навалаю дум: 

Гэткі страшна-пакутны іх стогн

І аб волі бязьмерны іх сум.

Беларусь, Беларусь – гэта дзей

І разумных, і слаўных прыклад; 

Край вялікіх і дум, і людзей, 

І бяздольна схіліўшыхся хат, 

Дзе нядоля і гора спрадвек

І бяднота сярмяжных жывуць, 

Крыўда дзе, паняверка і зьдзек

Краскай макавай ярка цьвітуць.

Беларусь – край замчышч, курганоў, 

Дзе таяцца страхоцьці і звод, 

Дзе русалкі выходзяць зь віроў

І начніцы вядуць карагод,

Дзе пад шум каласоў ведзьмары

На палетках заломы кладуць

І ў купальскую ноч у бары

Забабоны ў пацёмках снуюць.

1920