Уладзімір Жылка

Бясспынна, глуха процьма часу...

 

* * *

 

Бясспынна, глуха процьма часу

Глытае хараство і моц.

Заход бяздушным, светлым пасам

Адзначыў свежае дзярмо1.

 

На могілках ўдыхаю цішу,

Адзін жывы паміж крыжоў,

А смутак дзіўны сэрца крышыць,

Без назвы смутак і без слоў...

 

І раптам стала зразумелым,

Што маладосць прайшла мая,

Што я астыў, калісьці смелы,

Калісь гарачы, яркі я.

 

Стаю разважны і халодны,

Як сутуняючая даль,

І толькі сум сябруе згодна,

І толькі жаль, балюча й жаль.

 

Вось крыж і новыя балясы,

Грудок, абложаны дзярмом...

Бязлітасная процьма часу,

Не я - пад тым крыжом!