Уладзімір Жылка

Да Персі Шэлі

І

 

Сваё жыццё паклаў на шалі,

А будучыня - цёмны лес.

Згадаўся думцы кволы Шэлі,

Ягоны светласпеўны лёс...

 

Іду няроўным, хібкім крокам,

За мной пануры іншых рад,

І боль на сэрцы крука крыкам,

І фарбіць горкім смехам рот.

 

Пажарам спаленыя далі,

І над мінулым чадны дым...

Хто ж верыць шчэ кахання долі?

Хто ж захаваў з нас яснасць дум?

 

Яго ж праз век нязменны белі,

Ён для народаў ясны сон.

І я ім палагоджваў болі,

Я - год жахліва-шалых сын...

 

Дзіцяча-мудры, кволы Шэлі,

Дажджом блакіту сэрца злі,

Майго жыцця гайдае шалі,

Рагочучы і мсціва-злы.

 

ІI

 

Як магло бы дзяўчо без люстэрка

Кволых вёснаў пазнаць хараство?

Што было б к параўнанню ёй мерка

І прыбрацца было б якаво?

 

Ці Нарцыс2 ганарыўся б з уроды,

Ці дазнаўся б ўладарства свайго,

Каб не светлыя ціхія воды,

Што адбілі ў глыбінях яго?

 

І струна, каб не роднае рэха,

Каб не гэты ўзрушаючы гук,

Ці дрыжала б салодкай уцехай,

Ці гаіла б нястрыманасць мук?

 

І ад багны, ад рудага зрэб'я

Ці лілея б цягнулася ўвыш,

Каб не сонца прыветнае ў небе,

Не святло яго ў зяблую ціш?

 

І куды б мае думкі ляцелі,

І над ставам схілялісь якім?

Што пазнаў бы ў нябесным касцеле,

Каб не ўверыўся песням тваім?

 

О, чароўнасць! О, сонца! О, Шэлі!

О, ні з кім не зраўнаны, ні з кім!