Уладзімер Жылка

Замчышча

Наўкола роў, травой паросшы і шырокі, 

За ім астача сьцен зруйнованых замковых...

Тут князь калісьці жыў багаты, ганаровы, 

І слава-чутка йшла аб ім у сьвет далёкі.

Цяпер жа сумна мур глядзіцца адзінокі, 

Ў праходах вецер рве, зьдзьмухае пыл вяковы, 

Ўначы стагнаньнямі і плачам страшаць совы, 

І кажаны лятуць на дзень ў цьвілыя лёхі.

А ў вёсцы блізкай дзед старэнькі бае, сівы, 

Пра страхі розныя, што там таяцца, й дзівы

Начніц, што пацеркі нанізваюць з расы

І на шляху снуюць і сеюць сьпеў жуды; 

Ды аб княжне дзіўной, нябачанай красы, 

Ў замковай вежы век згубіўшай малады.

1921