Уладзімір Жылка

Дзіця

Са смехам па пожні так жвава

Бяжыць, матылька даганяе

І топча і кветкі, і травы

Дзяўчынка, нябога малая.

 

Дзіця, супыніся часіну!

Ў жыцці без патолі і ласкі,

Як злыдні й нягоды ахінуць,

Ці ўспомніш стаптаныя краскі?

 

Пад сонцам вясняным і шчасным,

Ў вясеннюю светлую пору

Стаптаныя, ссохнуць заўчасна

Яны без тугі і дакору...

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

Дзіця, супыніся і далей

Бяжы па зялёнаму долу...

Такія блакітныя далі,

Так проста і ясна наўкола!