Уладзімір Жылка

Антону Навіне

Так шукальнікі новых прастораў,

І знаходцы краёў невядомых,

З безжахліваю, мужнаю думкай

І нязломнай, сталёваю воляй;

 

Падарожныя ў тайнасці ведаў,

Неспакойны чый розум, як шруба,

Што без нехаці ў несыці вечнай

Зашрубоўвае ўдаль і глыбіні;

 

Заваёўнікі мечам і духам,

Для якіх у запале адвагі,

Падбіваючы сэрцы й дзяржавы,

Не існуе ні меж, ні запынаў.

 

Песняры, мастакі і музыкі,

Хараства і сугучнасці слугі,

Закаханыя ў буру і громы

І з душой, як збаночкі лілеяў;

 

Будаўнічыя вежаў і гмахаў,

Падпіраючых неба і неба;

Ўсе, хто прыйдуць па нас і за намі,

Каб тварыць, дасягаць і імкнуцца, -

 

Ўсе яны мімаволь пазайздросцяць

Нам, абветраным воляй прадвесня

У напоеным поўняй паводкай,

Крышталёвай вызвольнага руху,

 

Бо у кроку паўстаўшых працоўных

Свецяць новыя творчыя далі

І цвітуць невядомыя скарбы

У душы беларускага свету.

 

І музыкі не чулі матываў,

Задумёней і чулей ад нашых,

І збудованы чорнаю косцю

Непаўторны наш храм адраджэння.

 

Ды і кожны, паверыўшы казцы

І гартуючы сэрца да чыну,

Нагадае і нашу сучаснасць,

Уздыхне аб часах прамінулых.

 

І імя аднаго не забудуць,

Хто маяк быў і бераг далёкі -

Узрушаючай весткаю будзе,

Будзе вабіць заўжды Навіна.