Уладзімір Жылка

Восень

Глухой, таёмнай сцежкай

Падкралася за летам,

Уселася на ўзмежку

І занудзіла светам.

 

Няўпынна, безнадзейна,

Слязьмі, як мак, драбнютка

Заплакала нявейна,

Маркотна і няхутка.

 

І з ёю разам хмары

Заплакалі дажджамі,

Навіслі шопай1 чмархнай

Над вёскамі, палямі.

 

І то ж бо: неласкава,

Пустэльна поле, гола,

Ў стагах стаіць атава,

І пушча жоўта-квола.

 

Ў паветры мятульжыцца

Убор вясны раскошні,

Кружляючы, лажыцца

Бясшумны ліст апошні.

 

Рабіна ўжо чырвона,

Не чуць птушых спяванняў, -

І ў мяккіх шэрых тонах

Настрой ціхі канання.

 

І на кустах, на руні,

На йржанні-павуценні;

І за гумном, за пуняй

Дрыжаць даўжэй суцені.

 

І сонца слаба ўсмешка, -

Як хмара, небарача,

Бо восень вось на ўзмежку,

Бо восень плача, плача...