Уладзімір Жылка

Векавечны хмуры бор...

 

 * * *

 

Векавечны хмуры бор

Горда ўзносіцца высокі.

Моцна пахне хвояў смоль

Ад пякучай ліпня спёкі.

 

Сонцам спалены чабор

І густыя смягнуць травы,

Гарачынню з блізкіх поль

Тхне ў паветры нерухавым.

 

Ў небе яснасць і прастор,

Даль празрыста і бясхмара;

Мляўкасць, парнасць і бязволь,

Думкі вялыя ад жару...

 

Ах, знайсці б між дрэў ля гор

Ручаінкі бег самотны,

Супыніць бы смагі боль

І спачыць на ймху вільготным.