Алдардың саудагерлерге есек сатуы
– Әке, енді қалаға барам, саудагерге кеткен ақыңды алам, – депті Алдар.
– Жолың болсын, балам!.. Айғырыңа мініп адам сияқты боп бар. Анаңа көптен бері сақталған бір тілда бар еді, жол қаражатыңа соны ал.
– Маған айғырдың керегі жоқ, қойға мінетін көк есегіңді бер. Бір алтынды алсам алайын, көбейту үшін керек болар, астыма бір кілем салам, – депті Алдар.
Алдар көршілерінен көмек сұрап, есекті құлпырта жабдықтапты, Көкқасқа айғырдың жібек ноқтасын ноқталап, жібек жабуын үстіне жауып, жалын шашақтап, кекіліне үкі тағыпты. Сөйтіп, жаятын жаңа кілем, екі жүз құлаш арқан алып, қалаға кетіпті.
Қаланың мал базарының бір шетіне ертемен келіп екі кісі жалдап сыпыртып, қада қақтырып, арқан керіп бөлгізіп, ортасына кілемді жайып, есекті байлайды да, жаман киімді кісілерді жанына жуытпай қояды. Арқан қораның шетінде екі жалшы тұрады, аузында ауылдың бар тәуір деген киімінен құрастырып киген Алдар тұрыпты.
– Мырза, мұның қандай ғаламат? Бай мен ханзадалар отыратын киімнің үстінде тұрған қандай есек?
– Кейін шегін! Жай сөйлеңдер… Бай, ханзаданың кілемге неге отыратынын білесіңдер ме?
– Білмегенде ше… алтыны көп, асқан дәулетті болған соң отырады.
– Ендеше, бұл – есектердің асқан байы, алтынды ханзадасы! Мейіз жеп, сүт ішіп алтын құмалақтайтын есек. Сатқалы базарға келіп тұрмын.
– Ойбай-ай… Есітпеген елде көп екен, алтын құмалақтайтын есек те бар екен… – десіпті базардың жай адамдары.
Адамдардан жиырма тиын алған жаршы жаңалық хабарды айтып, қаланы жаңғыртты:
– Қан базарда есек тұр,