Беларускія народныя казкі

Ня сілай, а розумам

Адзін чалавек пайшоў у лес дровы секчы. Насёк дроў, сеў на пань адпачыць.

Прыходзіць мядзьведзь:

— Гэй, чалавек, давай будзем барукацца!

Паглядзеў чалавек на мядзьведзя: дужы калмач — дзе зь ім барукацца! Сьцісьне лапамі — і дух вон!

— Э, — кажа чалавек, што мне з табою барукацца! Давай сьпярша паглядзім, ці маеш ты сілу.

— А як глядзець будзем? — пытаецца мядзьведзь.

Узяў чалавек сякеру, рашчапіў пень зьверху, убіў у расколіну клін і кажа:

— Калі разьдзярэш гэты пень лапаю, значыць, маеш сілу. Тады я з табою буду барукацца.

Ну, мядзьведзь, не падумаўшы, тыц лапу ў расколіну. А чалавек тым часам трах абухам па кліну — той і выскачыў.

Тут пень і сьціснуў мядзьведзеву лапу, як абцугамі.

Раве мядзьведзь, танцуе на трох лапах, але ні расчапіць пень, ні вырвацца зь яго ня можа.

— Ну, што, — кажа чалавек, — будзеш барукацца са мною?

— Не, — енчыць мядзьведзь. — Ня буду.

— Вось бачыш, — сказаў чалавек. — Ня толькі сілаю барукацца можна, а і розумам.

Убіў ён клін назад у пень, мядзьведзь вырваў лапу ды ходу ў гушчар без аглядкі.

З таго часу ён і баіцца сустракацца з чалавекам.