Оқуда алғырлық танытпайтын, қашан көрсең біреумен ренжісіп жүретін, тіпті ешкіммен дұрыс араласпайтын құрбың бар ма? Біздің Бүш те сондай еді, шашы ұйпа-тұйпа болып, қолына түскенін киіп кете баратын. Қыздардан гөрі ұлдармен дос болып, футбол ойнағанды ұнататын. Ал анасы үнемі: «Кәдімгі қыздар сияқты жүрсеңші», — деп ренжитін... Күндердің күнінде өзін қолға алмақ болып, Бүш күнделік жаза бастады. Сөйтіп өзгеру жолындағы жеңістері мен жеңілістерін күнделігімен бөлісіп отырды. Қалай ойлайсыз, бұл оның қолынан келер ме екен?