Алесь Гарун

Жыццё

Жыве спакойна вол пад тым ярмом сваім,

Намуляў карак. Мазолі, скрозь мазолі!

Падкінуць сена жмут — яму й таго даволі.

I лёс мізэрны свой не назаве благім.

Цярпліва зносіць ён нявыгады жыцця:

Няхай яго часамі злаюць ліха,

Хай свішча страшны біч, — пакорліва і ціха

Ідзе разораю. Кіруе ім дзіця.

Жыві ж спакойна, вол, хадзі ў сваім ярме,

Цягай плугі і лій свой пот на пана,

Хаця не ведаеш, якая рэч пашана.

Нашто яна табе? Сляпому добра ў цьме,

Лягчэй ісці яму дарогаю жабрачай...

A ты — жывёлаў цар? Ці ж ты жывеш іначай?!